Wauw, wat vliegt de tijd (en de wind) – vandaag precies een jaar geleden kondigde Mark Rutte aan dat voorstellingen, producties en bijeenkomsten van 100 mensen of meer, niet meer waren toegestaan. Weet jij nog waar je was? En wat je toen dacht? En hoe veel rollen WC-papier je hebt ingeslagen? Waar we toen nog berusting en perspectief (toch wel hét coronadogma inmiddels!) hadden dat het bij 3 weken zou blijven, en theaters en festivals vóór de zomer wel weer open konden…weten we nu natuurlijk wel beter. Wat een jaar!
Voor ons is het best een grote waas wat allemaal is gebeurd, omdat teleurstelling en hoop zich in rap tempo afwisselden, maar één ding wisten we zeker in dat prille begin: we konden en wilden niet stil blijven zitten, en rustig toekijken hoe de sector, met al haar fantastische evenementenmensen, stukje bij beetje zou afbrokkelen. Hoe de overheid freelancers, die plotsklaps geen inkomen meer hadden, zou laten zitten met vage informatie en onbegrijpelijke aanvraagformulieren. Hoe we samen de moed aan het verliezen waren en moesten detoxen van al die mooie producties die we zagen vervliegen. Daar wilden we wat aan doen!
Met een jaar aan lockdowns bestaat dit blog op de dag af ook exact een jaar. We zijn hartstikke blij hem begonnen zijn: dat dat we er een kleine bijdrage mee kunnen leveren aan kennisdeling, en dat we met z’n allen zoveel geleerd hebben over onze sector. Het is daarnaast superbijzonder is dat zoveel van jullie afgelopen jaar de telefoon hebben gepakt en ons gebeld hebben, voor een klets of (vooral) met vragen over de noodhulp. Hopelijk hebben jullie er iets aan gehad. Maar toch: een jaar corona. Het is geen feestje waard – gelukkig al het andere wel! #liefs